Spouwmuurisolatie Prijsopgaven Duistervoorde

In de periode 1980-1990 bepaalde toen geldende bouwvoorschriften dat bij  de bouw van gebouwen isolatie moest worden geplaatst. Zodra deze regelgeving in werking trad, werd al snel duidelijk dat er een groot aantal (veelal iets oudere) panden en gebouwen was die ook baat konden hebben bij dit type muurisolatie; maar helaas, de enige manier om destijds de isolatie in de spouw te verwerken nadat het huis was gebouwd, was door het te injecteren.

Omdat de isolatiematerialen toentertijd goedkoop waren alsmede dat het proces van installatie relatief eenvoudig was, heeft de regering de maatregel om te isoleren echt gepromoot. Tig kleine installatiebedrijven kwamen op, wetende dat ze de isolatie eenvoudig bij mensen in huis konden aanbrengen en daarvoor goed betaald konden worden voor het installatiewerk.

1. Het gebruikte isolatiemateriaal was  ongeschikt, zoals bijvoorbeeld Ureum-formaldehyde. De problemen met dit isolerende product waren tweeledig: op de eerste plaats breekt het af, waardoor het kankerverwekkende(!) formaldehyde in huis  vrij kan komen. Daarnaast valt de isolatie bij het afbreken in de spouw naar beneden, waardoor hogere muren niet meer geisoleerd zijn.
2. Toen spouwmuren voor het eerst werden geïntroduceerd in de jaren dertig van de vorige eeuw, was het enige doel van de spouw om te voorkomen dat water van buiten naar binnen door de muur stroomde, waardoor er vocht in de woning zou  kunnen ontstaan. Daarom waren de vroege holtes ’dun’. Isolatie kon  daardoor ’bruggen’ veroorzaken tussen de twee baksteen muren, waardoor water kon oversteken en vocht in het huis kon ontstaan.
3. De muurisolatie werd verkeerd aangebracht. Wanneer de spouwmuurinstallateur de muurisolatie in de spleet tussen de twee baksteenhuiden aanbrengt, dient de muur op verschillende plaatsen geboord te worden om een ​​gelijkmatige verdeling van de isolatie mogelijk te maken. Als de afstanden tussen de geboorde gaten niet correct waren, zou de muurisolatie niet voldoen, wat leidt tot koude plekken in de muur.
4. Een vierde groot probleem was het afsnijden van de hoeken. Omdat de installateurs per m2 muur betaald werden, hadden ze er belang bij de klussen in zo kort mogelijke tijd afronden. Wanneer kralen ter isolatie in de spouwmuur worden geplaatst, worden ze geïnjecteerd met een uPVC-lijm die de kralen aan elkaar bindt. De uitdaging is dat dit goed doen – de lijm met de kralen injecteren – zo’n drie keer langer duurt dan het eenvoudigweg installeren van de kralen alleen. Sommige spouwmuurisolatie installateurs zouden niet de moeite nemen, omdat ze de winst wilden maximaliseren door meerdere projecten op dezelfde dag uit te voeren. Dit leidde vaak tot ‘bezinken’ van  de kralen in de onderkant van de spouw, waardoor er isolerende werking verloren ging in bovenin de muur.
5. Voor de ontwikkeling van nieuwe technieken was spouwmuurisolatie niet zomaar geschikt voor elk pand. Als een muur bijvoorbeeld gevoelig is voor slagregen, is de spouw vooral nodig om te voorkomen dat er vocht in het gebouw komt. Als dit soort wanden achteraf worden voorzien van ouderwetse  typen muurisolatie, leidt dit al snel tot vochtproblemen.
6. Een ander soort muur die niet geschikt is, is wanneer er in panden met houtskeletbouw-eigenschappen spouwmuurisolatie is aangebracht. Bij dit soort muren mag nooit dit soort muurisolatie worden aangebracht. Het kan helaas zo zijn dat een ongetrainde of (erger nog) onbetrouwbare muurisolatie installateur zich toch heeft geïnstalleerd om betaald te krijgen voor de klus.
7. De laatste reden is omdat iemand zojuist een gebouw heeft aangeschaft dat eerder van muurisolatie was voorzien. In uitzonderlijke gevallen veroorzaakt de isolatie allergieën bij de nieuwe eigenaar en moet de  muurisolatie vervangen worden, ondanks de energiebesparing door de oude aangebrachte spouwmuurisolatie.