Spouwmuurisolatie Prijsopgave Nieuwklap

In de periode 1980-1990 bepaalde toen geldende bouwvoorschriften dat bij  de bouw van gebouwen isolatie moest worden geplaatst. Zodra deze regelgeving , werd duidelijk dat er een groot aantal (veelal iets oudere) panden waren die ook baat konden hebben bij dit type isolatie; echter de enige manier om toentertijd de isolatie in de spouw te verwerken nadat het huis al was gebouwd, was door het te injecteren.

Omdat de isolatiematerialen goedkoop waren alsmede dat het proces van installatie relatief eenvoudig was, heeft de regering de isolatie echt gepusht. Tig kleine installatiebedrijven doken op, in de wetenschap dat ze de spouwmuurisolatie bij mensen thuis konden aanbrengen en goed betaald konden worden voor het installatiewerk.

1. Maar… Het gebruikte isolatiemateriaal was  ongeschikt – bijvoorbeeld Ureum-formaldehyde. Problemen met dit soort isolatieproduct waren tweeledig: op de eerste plaats breekt het af, waardoor formaldehyde in huis  vrijkomt. Daarnaast blijkt dit soort spouwmuurisolatie bij het afbreken in de muur naar beneden te vallen, waardoor hogere muren niet meer geisoleerd zijn.
2. Toen spouwmuren voor het eerst werden ingezet in de dertiger jaren van de vorige eeuw, was het doel van de spouw om ervoor te zorgen dat water niet van buiten naar binnen door de muur kon komen, waardoor er vocht in de woning zou  ontstaan. Daarom waren de vroege holtes nauw. Spouwmuurisolatie kon  daardoor een brug veroorzaken tussen de twee muren van baksteen, waardoor water van de ene naar de andere muur kon oversteken en vocht in het huis kon ontstaan.
3. De isolatie is verkeerd geïnstalleerd. Als de installateur de spouwmuurisolatie in de ruimte tussen de twee baksteenhuiden aanbrengt, dient de muur op verschillende plaatsen geboord te worden om een ​​gelijkmatige verdeling van de isolatie mogelijk te maken. Als de afstanden tussen de geboorde gaten te groot waren, zou de isolatie niet voldoen, met ‘koude plekken’ in de muur tot gevolg.
4. Een ander probleem was het ’doorsnijden’ van de hoeken. Omdat de installateurs per vierkante meter muur worden betaald, wilden ze de klussen in zo kort mogelijke tijd afronden. Wanneer kralen in de spouwmuur worden geplaatst, worden ze geïnjecteerd met een uPVC-lijm die de kralen aan elkaar bindt. De uitdaging is dat dit goed doen – de lijm met de kralen injecteren – zo’n drie maal langer duurt dan het eenvoudigweg installeren van de kralen alleen. De slechtere installateurs zouden niet de moeite nemen, omdat ze de winst wilden maximaliseren door sneller klaar te zijn. Dit leidde vaak tot ‘bezinken’ van  de kralen in de bodem van de spouw, waardoor er isolerende werking verloren ging in bovenin de muur.
5. Tot aan het ontstaan van nieuwe technieken was spouwmuurisolatie niet geschikt voor elk pand. Als een muur bijvoorbeeld gevoelig is voor slagregen, is de spouw noodzakelijk om te voorkomen dat er water in de woning komt. Als deze wanden achteraf worden voorzien van ouderwetse  typen spouwmuurisolatie, kan dit al snel leiden tot problemen met vocht.
6. Een ander soort muur die ongeschikt is, is wanneer we horen dat er in huizen met houtskeletbouw-eigenschappen spouwmuurisolatie aangebracht wordt. Bij dit soort muren mag nooit spouwmuurisolatie worden geïnstalleerd. Het kan echter zijn dat een ongetrainde of (erger nog) onbetrouwbare installateur zich toch isolatiemateriaal heeft aangebracht om ervoor te zorgen dat ze voor de klus worden betaald.
7. Nog een reden is wanneer iemand zojuist een woning of ander soort gebouw heeft gekocht dat eerder van spouwmuurisolatie was voorzien. In enkele gevallen veroorzaakt de oude isolatie allergieën bij de nieuwe huiseigenaar en moet deze  spouwmuurisolatie verwijderd worden, ondanks de positieve energiebesparing door de eerdere aangebrachte spouwmuurisolatie.