Spouwmuurisolatie Offertein Oele

In de periode 1980-1990 bepaalde bouwvoorschriften dat bij  de bouw van gebouwen isolatie moest worden aangebracht. Zodra deze regelgeving werd ingevoerd, werd duidelijk dat er een groot aantal panden en gebouwen was die ook baat konden hebben bij dit type isolatie; maar helaas, de enige manier om destijds de isolatie in de spouw te verwerken nadat het huis was gebouwd, was door het te injecteren.

Omdat de isolatiematerialen goedkoop waren alsmede dat het proces van installatie relatief eenvoudig was, heeft de regering de maatregel echt bevorderd. Honderden kleine en grote installatiebedrijven kwamen op, wetende dat ze de muurisolatie bij mensen in huis konden installeren en daarvoor goed betaald konden worden voor het werk.

1. Maar… Het gebruikte isolatiemateriaal was  helaas ongeschikt – bijv. Ureum-formaldehyde. De problemen met dit soort isolatieproduct bleken tweeledig: op de eerste plaats breekt het af, waardoor het kankerverwekkende(!) formaldehyde in huis  vrij kan komen. Op de tweede plaats valt de muurisolatie bij het afbreken in de spouw naar beneden, waardoor hogere muren niet meer geisoleerd zijn.
2. Toen spouwmuren voor het eerst werden ingezet (in de jaren dertig van de vorige eeuw), was het enige doel van de spouw om ervoor te zorgen dat vocht niet van buiten naar binnen door de muur stroomde, waardoor er vocht in de woning zou  kunnen ontstaan. Als gevolg hiervan waren de vroege holtes ’dun’. Spouwmuurisolatie kon  daardoor een brug veroorzaken tussen de twee muren van baksteen, waardoor water alsnog van de ene naar de andere muur kon komen en daardoor vocht in het huis kon ontstaan.
3. De isolatie werd op de verkeerde wijze geplaatst. Zodra de installateur de spouwmuurisolatie in de spleet tussen de twee baksteenhuiden plaatst, dient de muur op verschillende plaatsen geboord te worden om een ​​gelijkmatige verdeling van de isolatie mogelijk te maken. Als de afstanden tussen de geboorde gaten niet correct waren, zou de isolatie niet voldoen, met ‘koude plekken’ tot gevolg.
4. Een vierde groot probleem was het doorsnijden van de hoeken. Omdat de installateurs per m2 muur worden betaald, moeten ze de klussen in zo kort mogelijke tijd afronden. Wanneer kralen in de spouwmuur worden geïnjecteerd, worden ze geïnjecteerd met een uPVC-lijm die alle kralen aan elkaar bindt. De uitdaging is dat dit goed doen – de lijm met de kralen injecteren – ongeveer drie keer langer duurt dan het installeren van enkel de kralen. De slechtere spouwmuurisolatie installateurs zouden niet de moeite nemen, omdat ze de winst wilden maximaliseren door sneller klaar te zijn. Met als gevolg het ‘bezinken’ van  de kralen in de bodem van de spouw, waardoor er isolerende werking verloren ging in de bovenste delen van de muur.
5. Voor het ontstaan van nieuwe technologie was spouwmuurisolatie niet geschikt voor elk pand. Als een muur bijvoorbeeld gevoelig is voor slagregen, is de spouw noodzakelijk om te voorkomen dat er vocht in het gebouw komt. Zodra deze wanden achteraf worden voorzien van ouderwetse  typen spouwmuurisolatie, kan dit al snel leiden tot problemen met vocht.
6. Een ander voorbeeld van een muur die ongeschikt is, is wanneer we horen dat er in panden met houtskeletbouw-eigenschappen spouwmuurisolatie is aangebracht. Bij deze eigenschappen kan nooit dit soort muurisolatie worden geplaatst. Het kan helaas zo zijn dat een minder professionele of onbetrouwbare spouwmuurisolatie installateur zich toch isolatiemateriaal heeft aangebracht om ervoor te zorgen dat ze voor de klus worden betaald.
7. De laatste reden is wanneer iemand zojuist een pand heeft aangeschaft dat eerder van spouwmuurisolatie was voorzien. In uitzonderlijke gevallen veroorzaakt de isolatie allergieën bij de nieuwe eigenaar en moet deze  spouwmuurisolatie opnieuw geplaatst worden, ondanks de positieve energiebesparing door de eerdere aangebrachte spouwmuurisolatie.